Rowery górskie MTB

Rowery górskie (inaczej nazywane MTB, od słów Mountain Terrain Bike w języku angielskim) istnieją od końca lat 70. Wtedy to grupa rowerzystów z amerykańskiej Kalifornii wpadła na pomysł przerobienia starych klunkerów (najczęściej były to Schwinny Excelsior) na modele terenowe. Manetki cynglowe i przerzutki oraz możliwość opuszczania sztycy sprawiły, że rowery mogły jeździć niemal wszędzie. Dlatego modele MTB sprawdzą się świetnie nie tylko w górach, ale także w trudnym, nizinnym terenie.

Później moda przeniosła się do Europy. Do Polski „górale” trafiły na początku lat 90. Początkowo oparte były one na stalowych ramach. Materiał ten udoskonalano. Później „szkielety” robiono z lżejszego aluminium, w końcu zastosowano lekki i wytrzymały karbon.

Części do rowerów górskich rozpoczęto produkować na szeroką skalę na początku lat 80. W 1983 roku wypuszczono na rynek grupę Shimano XT M700. Oparta była ona na 6-biegowej kasecie. Poza tym w jej skład wchodziły między innymi 3-tarczowy mechanizm korbowy, hamulec typu cantilever, manetki cynglowe, przednia i tylna przerzutka oraz piasty. Japończycy na długie lata zdominowali produkcję elementów do rowerów górskich. Obecnie rewolucyjne rozwiązania, jak na przykład bezprzewodowe sterowanie przerzutką, oferuje również amerykański koncern SRAM.

Atrybutem MTB jest amortyzator. W modelach hardtail (z angielskiego: sztywny ogon) jedynie widelec jest amortyzowany. Modele MTB full posiadają także tylne zawieszenie. Rowery górskie możemy podzielić również ze względu na średnicę koła. Są więc 26-calowe, 29-calowe i 27,5 calowe. Te pierwsze miały monopol na łatkę „MTB” przez kilka dekad. Potem z Ameryki przypłynęła moda na duże koła. Ostatni typ został zaprojektowany w Europie jako odpowiedź na „29”. Obecnie w większości dyscyplin MTB rządzą duże koła.

Rowery górskie możemy podzielić na co najmniej kilka kategorii. Są więc modele do XC. Krótkie zawody wymagają lekkich maszyn. Start w maratonach wymaga podobnych rowerów. Przejazd trwa dłużej, ale również chodzi o czas. Im szybciej, tym lepiej. Trail to jazda wąskimi górskimi ścieżkami. Bez napinki i patrzenia na zegarek. Jeszcze bardziej „wyluzowane” jest enduro – wielogodzinna wyrypa w bardzo trudnym terenie. Najbardziej ekstremalne są freeride i downhill. Tylko z góry, byle jak najszybciej.